17 września 1939 roku, zgodnie z tajnym protokołem Paktu Ribbentrop-Mołotow Armia Czerwona przekroczyła granice naszego kraju a ZSRR złamał pakt o nieagresji z Polską, który miał obowiązywać do końca 1945 roku.
Najazd sowiecki był agresją zbrojną, podjętą – tak, jak niemiecka 1 września – bez wypowiedzenia wojny. Napaść ta jest nazywana IV rozbiorem Polski, ponieważ okupanci podzielili między siebie strefy wpływów. Związek Sowiecki zajął terytorium naszego państwa o powierzchni blisko 200 tysięcy kilometrów kwadratowych, zamieszkany przez około 13 milionów osób. Dla Stalina była to osobista zemsta za klęskę poniesioną podczas najazdu na nasz kraj w 1920 roku.
Po agresji Związku Radzieckiego do niewoli trafiło około 250 tysięcy polskich żołnierzy. Sowieci mordowali jeńców, a ludność cywilną deportowali w głąb ZSRR. Według różnych szacunków, wywieziono od 550 tysięcy do półtora miliona Polaków, w tym całe rodziny.
Spośród 18 tysięcy polskich oficerów, którzy dostali się do niewoli, 15 tysięcy wywieziono do obozów w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku. Na mocy dekretu Stalina w 1940 roku zostali rozstrzelani przez NKWD, a ich ciała pochowano w masowych grobach w Katyniu, Miednoje, Charkowie i Bykowni.
Związek Radziecki przez ponad pół wieku przekonywał światową opinię publiczną, że zbrodni katyńskiej dopuścili się Niemcy.
IAR
Na zdjęciu kolumny piechoty sowieckiej wkraczające do Polski / fot. wikipedia.org