Odchodzą w niebyt polskie tradycje śpiewacze tworzone przez setki lat w lokalnych wspólnotach tradycyjnych. Przyczyn jest wiele: przemiany cywilizacyjne, zmienne mody i preferencje estetyczne, negatywne stereotypy zniekształcające obraz kultury tradycyjnej. Wreszcie – niewielka liczba kontynuatorów pochodzących ze środowisk wiejskich, gdzie przez wieki przekaz tradycji, wiedzy, obyczajów odbywał się bezpośrednio z pokolenia na pokolenie. Archiwa etnograficzne i muzykologiczne, m.in. w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie i na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, zawierają kilkadziesiąt tysięcy pieśni. Czy jest jeszcze miejsce dla tych pieśni w dzisiejszej wyobraźni zbiorowej Polaków? Czy istnieje szansa na ocalenie od zapomnienia tych cennych świadectw kultury niematerialnej? Czy współczesny człowiek, wychowywany w innym kodzie kulturowym, potrafi odczytać etyczne i ontologiczne przesłania sprzed setek czy tysięcy lat? Jaki ma sens śpiewanie pieśni, których funkcja była ściśle określona, które były częścią wielkiego porządku lokalnych kultur tradycyjnych? Czy podzielamy jeszcze wiarę Adama Mickiewicza, w to, że „pieśń ujdzie cało”?
Takie pytania stawiają od 1999 roku organizatorzy Międzynarodowego Festiwalu Najstarsze Pieśni Europy, który od piątku (01.12) do niedzieli trwa w Lublinie.
Gościem audycji będzie Pan Jan Bernat – kierownik artystyczny festiwalu.
Zapraszam po godz. 6.00, Monika Pietraszkiewicz.