Dziś przypada 14. rocznica śmierci Jana Pawła II. O godzinie 21.15 na placu Piłsudskiego w Warszawie rozpocznie się tradycyjne czuwanie połączone z refleksją nad nauczaniem Jana Pawła II. Tegorocznej rocznicy towarzyszy hasło „Odnów oblicze!”.
Papież Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 r. w wieku 84 lat. Był jednym z najbardziej wpływowych przywódców przełomu wieków. Pracował bez wytchnienia, aby budować fundament moralny świata współczesnego i odegrał kluczową rolę w obaleniu komunizmu w Polsce. Pontyfikat Jana Pawła II trwał 26 lat 5 miesięcy i 16 dni. Był trzecim co do długości w historii papiestwa – po św. Piotrze i Piusie IX. Na datę liturgicznego wspomnienia św. Jana Pawła II wybrano 22 października – rocznicę uroczystej inauguracji pontyfikatu.
Przy łożu zmarłego w papieskich apartamentach byli najbliżsi współpracownicy Ojca Świętego, m.in.: osobisty sekretarz papieża abp Stanisław Dziwisz, ks. prof. Tadeusz Styczeń, jego uczeń z KUL, ks. prałat Mieczysław Mokrzycki (obecnie arcybiskup lwowski) i opiekujące się Janem Pawłem II na co dzień siostry sercanki.
Wybrany podczas pamiętnego konklawe 16 października 1978 r. został 264. papieżem w dziejach. Był zarazem pierwszym od 455 lat następcą św. Piotra nie-Włochem i pierwszym papieżem Słowianinem. Dla świata jego wybór był niespodzianką, jeśli nie sensacją, ale dla osób zaangażowanych w życie Kościoła, zwłaszcza dla watykanistów, Karol Wojtyła już podczas konklawe po śmierci Pawła VI należał do grona papabili. Po jego wyborze na papieża zgodnie podkreślano, że był, jak mało kto, przygotowany do podjęcia tego zadania.
Miał za sobą przeszłość duszpasterza, wykładowcy, naukowca, filozofa, publicysty, autora książek, biskupa historycznej diecezji, któremu przyszło sprawować rządy w konfrontacji z reżimem komunistycznym, wziął też aktywny, twórczy udział w Soborze Watykańskim II. Nietypowa, jak na duchownego, była jego przeszłość artystyczna – w młodości występował w teatrze i pisał wiersze, czego – jak się później okazało – nie zarzucił także jako papież.
Wiadomość o śmierci papieża ogłosił 100 tysiącom modlących się ludzi arcybiskup Leonardo Sandri, mówiąc: „Najdrożsi bracia i siostry, o godzinie 21.37 nasz najukochańszy Ojciec Święty Jan Paweł II powrócił do domu Ojca”.
W Polsce odejściu papieża towarzyszył dźwięk dzwonu Zygmunta na Wawelu. 16 października 1978 r. ogłosił wybór Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową, 2 kwietnia 2005 r. żegnał papieża Polaka.
Mszy pogrzebowej 8 kwietnia na placu Świętego Piotra przewodniczył kardynał Joseph Ratzinger, a uczestniczyło w niej kilkaset tysięcy osób, wśród nich około 300 tysięcy Polaków. Obecni byli szefowie państw i rządów oraz koronowane głowy i przywódcy religijni z całego świata. Była to największa uroczystość pogrzebowa w historii. W czasie mszy widoczne były transparenty z hasłem „Santo subito”, czyli apelem o natychmiastową kanonizację papieża Polaka.
Jan Paweł II został pochowany w Grotach Watykańskich. Jego beatyfikacji dokonał papież Benedykt XVI 1 maja 2011 r. Po niej grób papieża przeniesiono do kaplicy Świętego Sebastiana w bazylice Świętego Piotra, niedaleko Piety Michała Anioła. Odprawiane są tam regularnie msze.
Jana Pawła II ogłosił świętym papież Franciszek 27 kwietnia 2014 r. Proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny był rekordowo krótki. Zostało wielkie dziedzictwo, do którego trzeba wrócić – tak o dorobku Jana Pawła II mówił jego długoletni sekretarz kard. Stanisław Dziwisz.
Jan Paweł II, nazwany papieżem pielgrzymem, odbył 104 podróże zagraniczne na wszystkich zamieszkanych kontynentach. Niestrudzenie docierał do obszarów nędzy materialnej i głodu, a także tam, gdzie było łamane prawo do wolności i godnego życia.
Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm.
PAP / RL
Na zdjęciach Lublin po śmierci Jana Pawła II, 02-08.04.2005, fot. Mirosław Trembecki /archiwum/