Dziś (07.02) przypada 190. rocznica oficjalnego uznania bieli i czerwieni za polskie barwy narodowe. 7 lutego 1831 roku, podczas powstania listopadowego, Sejm Królestwa Polskiego przyjął uchwałę, na mocy której barwami narodowymi Polski stały się biel i czerwień.
– Wniosek do Sejmu Królestwa Polskiego w tej sprawie złożył Walenty Zwierkowski, a sejmowe izby: Senatorska i Poselska ustanowiły, że kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego – mówi Marek Kwiecień, wiceprezes Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Weksylologicznego. – Ta ustawa normowała kwestię barw narodowych i w zgodzie z prawidłami heraldyki odwoływała się do tradycji Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Odwoływała się również do unii w Krewie w 1385 roku, gdzie powstało nowe państwo. Ten fakt trzeba było uwidocznić w nowym herbie. Samotny Orzeł Biały dostał w nim sąsiedztwo litewskiej Pogoni, to jest białego jeźdźca na białym koniu, także na tarczy herbowej. Oba godła znajdują się na czerwonych tłach.
Polskie barwy narodowe – jako jedne z nielicznych w świecie – mają pochodzenie heraldyczne. W barwach narodowych biel pochodzi od bieli Orła i bieli Pogoni, a czerwień od koloru tła tarcz herbowych. Te dwa połączone herby przez ponad 400 lat symbolizowały Rzeczpospolitą.
Warto dodać, że w charakterze barw narodowych biały i czerwony pojawiły się jednak po raz pierwszy na szerszą skalę w 1792 r., podczas obchodów pierwszej rocznicy uchwalenia Konstytucji 3 maja.
TsF / opr. ToMa
Fot. archiwum