Wierni Kościoła katolickiego obchodzą dziś (02.02) święto Ofiarowania Pańskiego i Dzień Życia Konsekrowanego.
Dzień Życia Konsekrowanego to okazja do refleksji oraz modlitwy w intencji osób, które zdecydowały się poświęcić Bogu. Osoby konsekrowane pomagają między innymi chorym, ubogim, dzieciom i niepełnosprawnym.
Celem tego Dnia jest modlitwa za kapłanów, zakonnice i zakonników, członków instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego. Dzień ten służy również refleksji nad darem życia poświęconego Bogu. W kościołach całej Polski tradycyjnie organizowana jest zbiórka na wsparcie klasztorów klauzurowych.
W Dniu Życia Konsekrowanego w archikatedrze lubelskiej o godzinie 14.00 osoby konsekrowane spotkają się na wspólnej modlitwie i adoracji Najświętszego Sakramentu. O godzinie 15.00 rozpocznie się uroczysta msza święta w intencji osób konsekrowanych pod przewodnictwem arcybiskupa Stanisława Budzika.
W Polsce jest w sumie około 30 300 osób konsekrowanych, mężczyzn i kobiet. Zakonnicy i zakonnice organizują między innymi, domy opieki, jadłodajnie, hospicja i ośrodki wychowawcze, prowadzą szkoły i przedszkola oraz świetlice. Wyjeżdżają też na misje zagraniczne. Mnisi i mniszki organizują również wypoczynek wakacyjny połączony z formacją duchową dla kilkudziesięciu tysięcy dzieci i młodzieży rocznie. Zakony uruchomiły także punkty pomocy dla uchodźców, włączyły się w międzynarodową kampanię przeciw handlowi ludźmi oraz w szczególną pomoc osobom potrzebującym podczas pandemii.
Zakonnice i świeccy konsekrowani organizują placówki dla dorosłych upośledzonych umysłowo, dla osób starszych, a także uzależnionych czy chorych na AIDS. Pod ich opieką pozostają niektóre przychodnie, szpitale, apteki, kuchnie dla ubogich. Zakonnicy prowadzą księgarnie, wydawnictwa, rozgłośnie radiowe, biblioteki i muzea oraz strony internetowe.
Dzień Życia Konsekrowanego w 1997 roku ustanowił święty Jan Paweł II. Uroczystości co roku obchodzone są w Święto Ofiarowania Pańskiego.
Święto Ofiarowania Pańskiego
Święto Ofiarowania Pańskiego przypada 40 dni po Bożym Narodzeniu. W Polsce nosi ono popularną nazwę – Matki Bożej Gromnicznej – od odbywających się tego dnia procesji z gromnicami. Święto kończy czas śpiewania kolęd, wystawiania choinek i żłóbków.
Liturgiczne święto 2 lutego przypomina ofiarowanie przez Maryję i Józefa ich syna, Jezusa, w świątyni jerozolimskiej. Według prawa Mojżeszowego każdy pierworodny syn Izraela miał być poświęcony Bogu, dlatego 40. dnia po jego urodzeniu, należało go zanieść do świątyni i za symboliczną opłatą wykupić od kapłana. Obrzęd wykupienia łączono z oczyszczeniem matki dziecka. Polegał on na ofiarowaniu baranka lub pary synogarlic, albo dwóch młodych gołębi. Te ostatnie, jako uboga rodzina, złożyli Józef i Maryja. Ewangelia św. Łukasza mówi też, że podczas ofiarowania starzec Symeon wziął na ręce Jezusa, w którym rozpoznał Mesjasza, i wypowiedział prorocze słowa: „Światłość na oświecenie pogan i na chwałę Izraela”.
Procesje z zapalonymi gromnicami, które odbywają się 2 lutego, nawiązują do postaci Jezusa. Gromnice są znakiem światła Chrystusa Zmartwychwstałego, zwyciężającego ciemności grzechu i śmierci. Zapala się je także przy udzielaniu niektórych sakramentów, jak chrzest lub bierzmowanie, podczas błogosławieństw i ceremonii liturgicznych.
Święto Ofiarowania obchodzono już w IV wieku w Jerozolimie. Święcenie gromnic i procesje na stałe weszły do tradycji Kościoła na przełomie IX i X stulecia.
MaTo / IAR / opr. ToMa
Fot. archiwum