Zmarł Jarosław Marek Rymkiewicz

Nie żyje Jarosław Marek Rymkiewicz – polski poeta, eseista, dramaturg, krytyk literacki i profesor nauk humanistycznych. O jego śmierci poinformował na Facebooku jego syn, Wawrzyniec Rymkiewicz. 

Jarosław Marek Rymkiewicz urodził się w lipcu 1935 roku w Warszawie w rodzinie Władysława Szulca, który był pochodzenia niemiecko-polskiego, i lekarki Hanny z Baranowskich herbu Tuhan, pochodzenia tatarsko-niemieckiego. Rodzina Szulców zmieniła nazwisko po niemieckim przodku pod wpływem wojennych przeżyć w połowie lat 40. XX wieku (nazwisko Rymkiewicz było przedwojennym pseudonimem literackim Władysława Szulca).

W 1957 roku Rymkiewicz wydał pierwszy tomik poezji „Konwencje”. Tłumaczył też poezję anglo- i hiszpańskojęzyczną. Znany jest również jako dramaturg, tragediopisarz i komediopisarz, napisał też dwie powieści.

W 2003 roku roku Rymkiewicz otrzymał Literacką Nagrodę „Nike” za tom poezji „Zachód słońca w Milanówku”. W 2010 pisarza odznaczono Złotym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”. Był również laureatem między innymi nagrody im. Józefa Mackiewicza oraz nagrody im. Lecha Kaczyńskiego, którą otrzymał w 2016 roku. 

Jarosław Marek Rymkiewicz zmarł w wieku 86 lat. 

Rymkiewicz swój program poetycki oparł na klasycyzmie, rozumianym jako odwołanie się do tradycji literackiej, zwłaszcza barokowej, a sformułował go w pracy „Czym jest klasycyzm. Manifesty poetyckie” z 1967 r. Potem ukazały się takie tomiki, jak: „”Człowiek z głową jastrzębia” (1960), „Metafizyka” (1963), „Co to jest drozd” (1973).

Rymkiewicz jako autor dramatyczny debiutował pod koniec lat 50. XX w. na łamach miesięcznika „Dialog” dwiema imitacjami dramatów antycznych – „Eurydyka, czyli każdy umiera tak, jak mu wygodniej” (1957) i „Odys w Berdyczowie” (1958). W latach 60. publikował co kilka lat nowe komedie i tragifarsy pisane bujnym, wręcz barokowym językiem. Były to m.in. „Król w szafie” (1960), „Lekcja anatomii profesora Tulpa: według Rembrandta” (1964), „Porwanie Europy” (1971), „Niebiańskie bliźnięta” (1973) i „Dwór nad Narwią” (1979).

W 2017 r. ukazał się wybór sztuk pisarza pt. „Dwór nad Narwią”, który opublikowano jako 10. tom serii „Dramat polski. Reaktywacja” w Wydawnictwie Instytutu Badań Literackich. W książce pomieszczono cztery utwory Rymkiewicza: „Lekcja anatomii profesora Tulpa (według Rembrandta)”, „Król Mięsopust”, „Ułani” i „Dwór nad Narwią”. Podczas promocji w Instytucie Teatralnym w Warszawie redaktor naczelny „Teatru” prof. Jacek Kopciński przypomniał, że „druga połowa lat 60. XX w. i lata 70. to był ten czas eksplozji Rymkiewicza dramatopisarza”. Zauważył, że „jego sztuki były dość często wystawiane, po kilkanaście razy w tamtych sezonach”. Sztuki Rymkiewicza inscenizował też Piotr Cieplak – „Porwanie Europy” w Teatrze Śląskim im. S. Wyspiańskiego w Katowicach (2017) i „Ułanów” w Teatrze Narodowym w Warszawie (2018). Zdaniem krytyków obie inscenizacje okazały się „wydarzeniami artystycznymi sezonu”.

Poeta jest również autorem przekładów sztuk z okresu hiszpańskiego Złotego Wieku pióra Pedro Calderona de la Barki – „Życie jest snem”, „Księżniczka na opak wywrócona” i „Niewidzialna kochanka”. Tłumaczył też utwory dramatyczne hiszpańskiego poety Federico Garcii Lorki – „Dom Bernardy Alba” i „Yerma, czyli bezpłodna”. Jego imitacje dramatów Calderona z sukcesami inscenizowano w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze TVP. Tłumaczył także poezje Wallace’a Stevensa, Osipa Mandelsztama oraz cygańskie romanse.

Rymkiewicz nie tylko pisał i tłumaczył sztuki, ale brał żywy udział w dyskusji o relacjach pomiędzy literaturą a sceną w prasie literackiej i teatrologicznej.

Choć w 1964 r. Rymkiewicz podpisał się pod „Listem 600” – jego poglądy polityczne ewoluowały. Rozczarowany PRL-owskim systemem poeta zaczął sympatyzować z opozycją demokratyczną, publikować na emigracji i w drugim obiegu. Zmieniła się także jego poetyka – Rymkiewicz odchodzi od zdystansowanego, estetyzującego klasycyzmu, pojawiają się tomiki wierszy i książki wypływające z fascynacji literatura romantyczną, np. „Ulica Mandelsztama” (1983), „Mogiła Ordona” (1984), książki eseistyczne jak „Żmut”, „Juliusz Słowacki pyta o godzinę”, „Umschlagplatz” (1988).

Wydane w 1984 r. „Rozmowy polskie latem 1983” okazały się jedną z najważniejszych książek odwołujących się do mitu „Solidarności”. W 1985 r. Jarosław Marek Rymkiewicz został usunięty z Instytutu Badań Literackich PAN za działalność opozycyjną (do IBL-u powrócił w latach 90.).

Po 1989 r. Rymkiewicz komentował życie społeczne i polityczne. „Noc teczek” z 1992 r., podczas której upadł rząd Jana Olszewskiego, poeta postrzega i opisuje jako przegraną przez siły dobra walkę z uniwersalnym złem. W 1993 r. w zatytułowanym „Dlaczego jestem taki wściekły” wywiadzie dla „Życia Warszawy” poeta przeciwstawiał tradycję polski sarmackiej, która nie musiała mieć „kompleksów wobec nikogo”, części polskiej inteligencji, która zawsze chce „z Polaków zrobić jakiś inny, podobno lepszy naród”. W oczach Rymkiewicza przedstawicielami tego rodzaju inteligencji są ludzie tworzący „Gazetę Wyborczą”. 

W 2007 r. ukazało się „Wieszanie”, obszerny esej o wydarzeniach z 1794 r., kiedy lud stolicy dokonywał egzekucji winnych rozbioru kraju. – Owszem, zdarzało mi się myśleć o tym, że w czerwcu 1989 r. trzeba było powiesić komunistów na latarniach na Krakowskim Przedmieściu, że tak byłoby dla nas wszystkich po prostu lepiej – przyznał Rymkiewicz odbierając Nagrodę Literacką im. Józefa Mackiewicza za tę książkę.

W 2008 r. za „Wieszanie” otrzymał Nagrodę TVP Kultura w kategorii „literatura”, a w 2015 r. podczas gali Festiwalu Puls Literatury w Łodzi ogłoszono poetę laureatem Nagrody Literackiej im. Juliana Tuwima.

W „Kinderszenen” (2008) Rymkiewicz wszedł w polemikę z tymi, którzy decyzję o wybuchu powstania warszawskiego uważają za błędną. Zdaniem Rymkiewicza powstanie, mimo że spowodowało śmierć 200 tys. ofiar, jest fundamentem polskiej tożsamości. W kolejnej książce o Samuelu Zborowskim (2010), poeta powrócił do tematu sarmackiej wolności. Po katastrofie smoleńskiej Rymkiewicz opublikował wiersz – odezwę „Do Jarosława Kaczyńskiego”. W wywiadzie dla „Uważam Rze” z 2011 r. mówił:- „Istnieją tuż obok siebie dwie Polski, a jeśli istnieją dwie Polski, to muszą też istnieć dwa narody Polaków. Jeden to naród patriotów, drugi – naród kolaborantów”.

Minister kultury i dziedzictwa narodowego Piotr Gliński w 2016 r. wyróżnił Rymkiewicza „za całokształt twórczości jako eseistę, dramaturga i autora m.in. tomu «Zachód słońca w Milanówku»”. W tym też roku pisarz otrzymał Nagrodę im. Lecha Kaczyńskiego.

Kiedy w 2019 r. Rymkiewicz został laureatem Nagrody Mediów Publicznych w kategorii Słowo, w laudacji przewodniczący kapituły w tej kategorii, dziennikarz i krytyk literacki Krzysztof Masłoń przypomniał, że 1 marca 2003 r. poeta napisał „swój bodaj najważniejszy wiersz powstały w postkomunistycznej Polsce: «Warszawa Śródmieście – Milanówek godz. 23,42 », a jego dramatycznym dopełnieniem jest właśnie powstały po tragedii smoleńskiej, siedem lat później wiersz „Do Jarosława Kaczyńskiego”.

Masłoń podkreślił, że pasją Rymkiewicza jest współczesność, „z tym, że nazwanie go pisarzem politycznym byłoby grubym błędem”. – Otóż absolutem dla niego jest wolność, w jego rozumieniu oznaczająca niezgodę na to, co nas spotyka w sporze z losem, także pojmowanym metafizycznie. A książki Rymkiewicza zdecydowanie lepiej tłumaczą się poprzez literaturę, nie historię.

– Odszedł wielki Polak. Przez wielu uznany za współczesnego wieszcza; niepokorny, lubiący prowokować, mające odwagę mówić rzeczy niepopularne – napisał o zmarłym Jarosławie Marku Rymkiewiczu premier Mateusz Morawiecki. – Był także wielkim krytykiem literackim i wspaniałym eseistą, który z pasją tworzył arcydzieła z najwspanialszego tworzywa, jakim jest polska historia, kultura i język. Niepokorny, lubiący prowokować, mający odwagę mówić rzeczy niepopularne – podkreślił premier.

– Odszedł wielki Polak. Przez wielu uznany za współczesnego wieszcza; niepokorny, lubiący prowokować, mające odwagę mówić rzeczy niepopularne – napisał o zmarłym Jarosławie Marku Rymkiewiczu premier Mateusz Morawiecki. – Był także wielkim krytykiem literackim i wspaniałym eseistą, który z pasją tworzył arcydzieła z najwspanialszego tworzywa, jakim jest polska historia, kultura i język. Niepokorny, lubiący prowokować, mający odwagę mówić rzeczy niepopularne – podkreślił premier.

– Wielki Poeta, największy z nam współczesnych, profesor literatury, eseista, dramaturg, pisarz. Kochał Polskę. Ukształtował myślenie wielu z Polaków. Nie da się opisać literatury polskiej bez Niego. Mistrzu, kochamy Cię i dziękujemy – napisała na Twitterze posłanka PiS Joanna Lichocka, która jest autorką książki z zmarłym poecie „Rymkiewicz. Genealogia”, wydanej w 2021 roku.

MaTo / PAP / opr. WM / ToMa

Fot. PAP/Tomasz Gzell