Lubelskie schronisko dla bezdomnych zwierząt poszukuje wolontariuszy. Placówka opiekuje się ponad 300 zwierzętami.
– Zakres prac podejmowanych przez wolontariuszy jest bogaty – mówi pracownik schroniska Dorota Okrasa. – Spacery, pielęgnacje, obcinanie pazurów, czesanie, nawet zwykła zabawa czy drapanie za uchem – to jest dla tych psów i kotów bardzo dużo, bo to przyzwyczajenie do człowieka zostaje podtrzymane. My jako pracownicy również dokładamy starań, aby te zwierzęta czuły się tutaj bezpiecznie i były zaopiekowane, natomiast podczas karmienia czy sprzątania tego czasu jest trochę mało i na pewno dla samych zwierząt jest za mało czułości. Wolontariat jest sercem naszej placówki, bo dzięki tym ludziom te zwierzęta mają namiastkę domu.
CZYTA: „To ogromny problem”. Ludzie coraz częściej wyrzucają stare i schorowane zwierzęta
– Kiedy nas widzą, jest szum, hałas, szczekanie. Wszystkie chcą do człowieka – mówi Patrycja Maj. – Zaczęło się od tego, że chodziłam po ulicach i musiałam pogłaskać wszystkie psy po kolei, więc stwierdziłam że trzeba coś z tym zrobić, jakoś tę moją miłość zaspokoić. Złożyłam podanie do schroniska na wolontariat i od tamtej pory tu jestem, a potrzeba głaskania obcych psów minęła, bo zaspokajam ją tutaj. Najbardziej cenię doświadczenie poznawania nowych ludzi, przebywanie z psami i nabywanie pokory, bo to jest bardzo ważne. Czasami się wydaje, że „o piesek, piesek”, ale on może ugryźć, coś się może stać. Trzeba mieć szacunek do psa – on też jest stworzeniem, ma swój dystans, swoją strefę. Trzeba do niego tak podejść, żeby pokazać, że nie zrobię mu krzywdy, tylko chcę mu pomóc.
– Zaskoczyło mnie to, jak bardzo różne charaktery mają pieski i jak bardzo mogą być skrzywdzone przez człowieka – mówi Piotr. – Często trafiają do nas bardzo duże psy, bardzo wylęknione. Zawsze mnie zastanawia, co takiemu pieskowi trzeba zrobić, żeby on był tak przerażony na widok człowieka. Jest tu piesek Jędruś, bardzo duży, który panicznie bał się człowieka i na wejście do boksu robił się dosłownie miniaturowy, natomiast podczas naszej pracy przeszedł metamorfozę o 180 stopni. Jest bardzo przyjazny, bardzo kontaktowy, zachowuje się zupełnie inaczej.
– Na pewno trzeba mieć w sobie sporo empatii i zdolności współodczuwania tej drugiej istoty, bo tutaj mamy zadanie podwójnie trudne: mamy przed sobą istotę, która nie mówi w naszym języku – mówi Dorota Okrasa. – Ma swój swoisty język, który się posługuje i na nas ciąży obowiązek odczytania tych sygnałów. Dobrze jest, jeżeli osoba, która się do nas zgłasza, ma jakąś wiedzę na temat psów, kotów czy zwierząt egzotycznych, bo wtedy jest jej łatwiej. Zadanie jest trudne też z tego powodu, że często te zwierzęta trafiają do nas po traumach i ich system komunikacji niekiedy jest zaburzony. Trzeba połączyć wiedzę i empatię, żeby móc pomóc temu zwierzęciu.
CZYTAJ: „Nie ma złych psów”. Schronisko apeluje o adopcję starszych zwierząt
– Bliskość ze zwierzętami daje bardzo pozytywnego kopa i bardzo dużo pozytywnych emocji – mówi Piotr. – Przychodzę tutaj po to, żeby się wyluzować, odpocząć psychicznie, bo to miejsce bardzo dużo daje mi takiej możliwości. To bardzo duża radość i zadowolenie. Widać, jak te pieski są zamknięte, a potem jak się otwierają, to i nam się serca otwierają i radują. A najbardziej się cieszymy, jak takie pieski idą do adopcji.
Wolontariusze tworzą trzy grupy, które zajmują się psami, kotami oraz zwierzętami egzotycznymi.
Mogą także zaangażować się na inne sposoby: robić zdjęcia i kolaże, wystawiać ogłoszenia w Internecie, promować schronisko na Facebooku i różnych akcjach na terenie Lublina.
Schronisko mieści się przy ul. Metalurgicznej w Lublinie. Szczegóły dotyczące naboru wolontariuszy są na facebookowym profilu placówki.
LilKa/ opr. DySzcz
Fot. archiwum