Wchodzą do opuszczonych budynków, ale niczego nie zabierają. Jedyne, co wynoszą, to materiał w postaci zdjęć lub filmów z danego obiektu. Chodzi o urban exploring, czyli alternatywną turystykę miejską. Pasjonaci chętnie udostępniają nagrania i fotografie, ale lokalizacją budowli dzielą się niechętnie.
– Domy są w stanie nienaruszonym i chciałbym, żeby tak zostało jak najdłużej – mówi Kamil Bardo, który prowadzi stronę internetową Urbex Lublin.
– Nie zabieramy niczego. Chociaż znajdowało się sporo fajnych rzeczy: starego obrazy, gazety. Biżuteria też była. Człowiek spojrzał na nią i pomyślał: kiedyś, kilkadziesiąt lat temu nosiła to jakaś kobieta i ludzie chodzili tak ubrani. To jest fajne. Można sobie dzięki temu wyobrazić, co ludzie mieli, jak wyglądali. Człowiek czuje się wtedy jak odkrywca. Nie ma to, jak poszukać, potrudzić się, przejść przez jakieś chaszcze. To zupełnie inaczej, niż wtedy, gdy masz wszystko podane na tacy – mówi jeden z uprawiających urban exploring. – Byłem na wycieczce poza Lublinem. Przy okazji sprawdziłem dom, bo wyglądał na opuszczony. Wszystko tam było: ubrania, książki, leki, obrazy. Wyglądało, jakby ktoś zgubił klucze i nie miał do czego wracać. Była tam też waga nie z tej epoki, stare kożuchy i krawaty.
– Stany tych budynków są różne: od gołych ścian i walącego się dachu, po wygląd, jakby ktoś dzisiaj rano wyszedł i nie wrócił, a dom stoi w krzakach, taki zarośnięty, że nawet ścieżki nie można dostrzec. I właśnie w tych domach jest cały urok, bo można w starych listach i kalendarzach wyczytać całą historię rodziny, która tam kiedyś mieszkała – opowiada Kamil Bardo. – Gdy znalazłem czyjś pamiętnik to szukałem autora na portalu społecznościowym. Pisałem do takiej osoby. Można się było jakoś skontaktować i porozmawiać.
Jak dodaje, podawanie lokalizacji takich miejsc jest ryzykowne, bo to „tylko dokładanie gwoźdź do trumny”. Opuszczone domy bowiem często padają łupem złodziei czy zbieraczy np. złomu.
LilKa
Fot. archiwum